چرا عموم مخاطبان از تماشای «ما همه با هم هستیم» ناراضی اند؟

محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز - پس از اکران دو کمدی به اصطلاح نازل با فروش چندده میلیاردی در یک سال گذشته، به نظر می رسید فیلم طنز و پربازیگر «ما همه با هم هستیم» ، جدیدترین ساخته کمال تبریزی، هم در آستانه فصل تابستان، بخش مهم دیگری از بار گیشه را به دوش بکشد. نظر مردم اما پس از بیرون آمدن از سینماها چندان مساعد نبود و عموم مخاطبان از تماشای فیلمی که در تامین رضایتشان ناکام بود، گلایه داشتند. موضوع از این قرار است که مخاطب ایرانی(بالاخص در برهه زمانی کنونی) به تماشای فیلم های طنز با قصه های ساده یک خطی و طنز مبتنی بر شوخی های کلامی موجود در استنداپ کمدی ها، خو گرفته است و انتظار دارد در هنگام تماشای یک اثر طنز با بمباران شوخی های کلامی عمدتا جنسی که از خطوط قرمز فرهنگی عبور می کنند، فرصت نفس کشیدن پیدا نکند و 90دقیقه بی وقفه قهقهه بزند. «ما همه با هم هستیم» اما، طنزی کاملا متفاوت است که می تواند نویدبخش تغییر ذائقه مخاطب در حوزه کمدی باشد؛ اگرچه این فیلم هم مثل هر اثر دیگری قوت ها و ضعف های خودش را دارد و نمی توان آن را شاهکار نامید.

اساسا جنس شوخی های «ما همه با هم هستیم»، صرفا کلامی نیست و طنزهایش درقالب موقعیت به بار می نشیند. ضمن اینکه در سرتاسر فیلم هیچ عبوری از خط قرمزها یا پناه بردن به شوخی های جنسی و کلمات رکیک دیده نمی شود. واضح است که سازندگان این فیلم هم می توانستند به راحتی بار طنز را افزایش بدهند و کاراکترها را در شرایطی قرار دهند که مخاطب بیشتر بخندد اما شوخی های «ما همه با هم هستیم» تعمدا کنترل شده و به اندازه طراحی شده اند تا بیننده، به جز یکی دو مورد، از یک لبخند فراتر نرود و بتواند بر فیلم نامه فکر کند و ایده محوری اثر را جدی بگیرد.

فیلم نامه «ما همه با هم هستیم» را می توان به دو بخش متفاوت تقسیم کرد؛ یک طرف طراحی قصه و ایده محوری قرار دارد که احتمالا حاصل فکر محمد داوودی به شمار می رود. در این بخش با یک طراحی بی نظیر مواجهیم که به دلیل بکر بودن و انتخاب هوشمندانه اش، می توان از آن به عنوان نقطه قوت فیلم یاد کرد. در سوی دیگر اما متن فیلم نامه است که حسین امیری دوماری و پدرام پورامیری(سازندگان فیلم «جاندار») به رشته تحریر درآورده اند و اشکالاتی را متوجه خود کرده‌است. مهم تر از همه اینکه قصه در یک ساعت اول، بسیار کند دنبال می شود و ریتم آزاردهنده و بی محتوای آن حسابی به اثر لطمه می زند. اشتباه اساسی در این است که متن فیلم نامه، جدی ترین حرف هایش را حوالی دقیقه پنجاه به زبان می آورد زمانی که کسالت حسابی بر او مستولی شده است.

چهره مهم «ما همه با هم هستیم» را باید رضا میرکریمی بدانیم؛ کارگردان باسابقه و خوش نام سینمای ایران که در مقام تهیه کننده این فیلم، جایگاه بسیار مهمی دارد و حضورش دو وجه مثبت و منفی برای فیلم به همراه داشته است. میرکریمی از یک سو، به لحاظ فنی، توانسته است تیم کاربلدی را کنار هم جمع کند و همین موضوع باعث شده است که «ما همه باهم هستیم»، برخلاف بیشتر کمدی های سال های اخیر سینمای ایران که در نکات فنی و جلوه های بصری آماتورگونه عمل می کنند، به اثری چشم نواز مبدل شود. قدرت و حرفه ای گری تیم فنی در دقایق پایانی و جلوه های ویژه بی نظیر در سکانس خلیج فارس تجلی می یابد و وقتی با چیره دستی کارگردان همراه می شود، با سکانس های خوش رنگ و لوکیشن های متنوع و بدون کات معرفی مسافران، مخاطب را سر ذوق می آورد.

اما وجه منفی حضور میرکریمی در مقام تهیه کننده، به استخدام بازیگران مربوط است؛ جایی که حرف اصلی فیلم، کاملا زیر سایه بازیگران پرتعداد و نامدارش مدفون می شود و اسم ورسم بازیگران، بی جهت ذهن بیننده را شلوغ می کند. «ما همه باهم هستیم» حتی برای کوتاه ترین نقش هایش هم سراغ چهره هایی مانند داریوش کاردان، احسان امانی و اشپیتیم آرفی رفته است که کاملا بی مورد و حواس پرت کن است. حضور تبلیغاتی و ناموجه محمدرضا گلزار هم، که نقش کوتاه و مبهمی در چند سکانس نشسته در پشت میز و به عنوان بازیگر نقش خودش دارد، باید به حساب تلاش بی فایده تهیه کننده برای تضمین گیشه گذاشته شود. علاوه بر این، مخاطبی که با تجربه «رحمان1400» به سینما رفته است تا اثری با محوریت مهران مدیری و گلزار را ببیند، با اثری روبرو می شود که بخش اصلی بار بازیگری اش را پژمان جمشیدی، ویشکا آسایش و مهران غفوریان به دوش می کشند.